Зьмяя саграваецца ў зьмейцы,
А ў доме тваім – індзейцы
І ты на ўсё гэта глядзіш,
Нібы на далёкі Парыж,
Якому на нас напляваць
Ці хочам мы жыць, ці ўміраць.
Зьмяя саграваецца ў зьмейцы,
Сьляза павісае на вейцы
І хутка ўпадзе на зямлю,
Якую таксама люблю
Ня меней, чым ты і індзейцы...
Зьмяя саграваецца ў змейцы,
Як нашая сьмерць у віне.
І ты зноў сьмяесься зь мяне,
Бо я малады і ня знаю
Каго 'шчэ ў свой дом напускаю...
Зьмяя саграваецца ў зьмейцы...
Зьмяя саграваецца ў зьмейцы...
|
|
